Fai moitos anos tuvemos a fortuna de coñecer a Ildefonso Santalices, quen fora farmacéutico e xuíz en Bande. Ildefonso era sobriño de Faustino Santalices, o músico, artesán, investigador. E foi Ildefonso a primeira persoa que nos aproximou a esa gran figura da nosa música, deixounos os discos de zanfoña (daquelas descatalogados e inatopables), e nos contou moitas anécdotas e historias cheas do cariño e admiración que lle tiña.
Ildefonso tamén nos emprestou algún poema de Santalices (a meirande parte da súa obra está inédita) e en concreto este que compuxo na defensa da Farruca, que nos gustou e queremos difundilo hoxe no Día internacional da muller.
Ildefonso non nos contou a historia pero do propio contido das cuartetas, dilucídase que alguén chamado José González Otero, emigrado a Buenos Aires, compuxo uns poemiñas firmados como Gabino, despedíndose do seu Lovios querido e da súa mullerciña, de nome Farruca.



O tal Gabino, despedíase con moito sentimento da súa Farruca, deixándolle todo tipo de encargas, que lle coidara as viñas, a cabra, a vaquiña, que non lle dera disgustos…
Debeu quedar moi contento coas coplas, porque lle pediu a Faustino Santalices que lle puxera música, e a contestación de Santalices, moi apropiada, foi a que segue:



Gústanos particularmente o feito de que as cuartetas empezan nun correcto castelán, e cando Santalices acaba o seu alegato en defensa do honor da rapaza e co rexeitamento das andraxadas a está sometida, os seus sentimentos abrollan cun galego poderoso.
Contan que Santalices era unha persoa enteira e vehemente: Aí queda esa raza e xenio de Faustino Santalices en defensa da Farruca.